پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

در دو ماهه اخیر ساخت مسجد و بنای فرهنگسرا در بوستان قیطریه و لاله تهران مورد توجه افکار عمومی قرار گرفته است. سوال مهم آن است که مسجد و فرهنگسرا چرا در داخل فضای سبز پارک‌ها باید ساخته شوند؟ این فضا‌ها حتما مورد نیاز شهروندان هستند، ولی برای ایجادشان هیچ فضای سبزی نباید تحت تاثیر قرار گیرد و از فضای سبز نباید کاسته شود و .... فعالیت‌های بشدت سلیقه گرای زاکانی بعنوان شهردار تهران، ضمن نشان دهنده بودن کم توانی حرفه‌ای ایشان در اداره شهر و همچنین ضعف نظارتی شورای شهری که مشروعیت عملکردی اش را باید با، اما و اگر نگریست، متاسفانه شائبه‌هایی را نیز سبب شده است. افکار عمومی می‌پرسند که اقدام شهردار تهران را با کدام ادله تفسیر کنند؟ آیا اساسا با رفع نیاز واقعی شهر مواجه هستیم یا بحث پروژه تراشی پیمانکاری برای دوستان مطرح است و یا عدم فهم درست از اولویت‌های و حدود اختیارات یک شهردار باید مورد توجه قرار گیرد؟ برای فرهنگسرا سازی در پارک لاله، چرا با برقراری تفاهم با مالکین گود ضلع جنوب شرقی پارک، مسئله دنباله گیری نمی‌شود؟ چرا تهاتر با آموزش و پرورش برای مدرسه چسبیده به ورودی شرقی پارک لاله دنباله گیری نمی‌گردد؟ چرا تهاتر با سازمان آب برای در اختیار گیری بخشی از زمین‌های سازمان در خیابان حجاب در اولویت قرار نمی‌گیرد؟ چرا زاکانی همیشه گرایش به سمت آسان‌ترین و پر پیامدترین کار‌ها دارد؟ آقای زاکانی، بسیاری از اهالی این منطقه با بزرگ شدن تک تک درخت‌های پارک لاله خاطره دارند. یعنی درست در زمانی که احتمالا تو پارک لاله را هنوزندیده بودی؟ زمانی که دور پارک حصار فلزی داشت.

مسجد از قدیم‌الایام از احترام و جایگاه ویژ‌ه‌ای برخوردار بوده و هست. مردم کشورمان علاوه بر حضور در نماز جماعت به‌دلایل دیگری مانند همکاری برای کمک به نیازمندان و حتی بهبود شرایط منطقه‌ای در مسجد به دور هم جمع می‌شوند، بنابراین زیرسوال بردن ساخت مسجد برای هیچ فرد و گروهی در کشور قابل قبول نیست، اما این اقدام نیازمند در نظرگرفتن شرایط منطقه‌ای است که درصدد ساخت مسجد در آن هستند. برخی از مساجد و مسجدسازی‌ها هم در اسلام، داستان‌های خاص خودش را دارد که برای ممانعت از ایجاد شائبه، بدان پرداخته نمی‌شود. سوال اینجاست که چرا باید شاهد این حجم لجاجت برای سرخط کردن یک حرف و تصمیم باشیم؟ کجای داستان زاکانی می‌لنگد؟ آیا باید اجازه داد که نگاه یکطرفه بالا به پائین با عقبه برهم زننده تعادل بین سه رکن جمهوریت- اسلامیت- انقلابی گری کشور، جای اصول حکمرانی در مدیریت شهری را بگیرد؟ بنظر می‌رسد تاریخ حرف‌های زیادی درباره زاکانی خواهد داشت. شاید طرح این مسئله قیاس مع الفارق بوده و ایجاد کننده شائبه باشد، اما نقش برادر حاتم داشتن، زیبنده هیچ مدیری و سیستم مدیریتی نیست. انتظار ما از زاکانی بسیار بیشتر از رفتار‌های فعلی بود.

داستان حصارکشی در پارک قیطریه به اسم ساخت مسجد و تقابل افکار عمومی با چند رویکرد صیانت از فضای سبز، ضرورت مسجد سازی باضابطه ، حفاظت از میراث تاریخی ، الزام به مدیریت مشارکتی بجای مدیریت بالا به پائین و سلیقه محور و ...، را نباید صرفا در قالب روایتی از ساخت یک مسجد دنبال کرد. بنظر می رسد که جامعه شهری ایران در حال گذر از پذیرش سیاستگذاری دولتی به سمت نوعی سیاستگذاری مشارکتی و مشروعیت دهی به حکمرانی( تعامل بخش دولتی، خصوصی و حقوق عامه) می باشد. این طور می توان قضاوت نمود که جامعه دیگر اجازه گردن کلفتی مدیریتی و صحبت سلیقه گرای فردمحور با نگاه بالا به پائین ( نظیر نوع برخورد زاکانی در این موضوع) را نداده و فرد و چنین فرایندی را نامشروع نموده و کنار خواهد زد. سیدآرش حسینی‌میلانی، عضو سابق شورای شهر سابق تهران ، در یک نگاه کل گرا به داستان مسجدسازی در پارک قیطریه پرداخته است.

بر اساس برخی اخبار قرار است در بخشی از پارک قیطریه با قطع درختان، فضایی برای عبادت تحت عنوان مسجد و تجارت در قالب مغازه و بازارچه، ایجاد شود. شکل هندسی پارک قیطریه به صورت نامنظم است و مساحت آن به ۱۲۲۶۰۰ متر مربع می‌رسد. این بوستان بافتی جنگلی دارد و با درختان درهم تنیده و سربه فلک کشیده، به بکرترین پارک شمالی تهران تبدیل شده است. این در حالی است که پیرامون این پارک قدیمی شهر تهران، امامزاده علی‌اکبر، امامزاده اسماعیل، حسینیه چیذر، چند مسجد و چند حوزه علمیه و... وجود دارد. ازعجایب روزگار است که متولی (شهرداری) خود در جهت وارد آوردن خسارت به بدنه پارک و درختان آن که متعلق به مردم می‌باشد بر آمده است. این پارک یکی از پارک‌های دوره قاجار بوده که در دهه ۵۰ وقف شهرداری شد و به بوستان تبدیل گردید. مدیریت شهری است پاسخ دهد آیا اجرای پروژه در پارک قیطریه بر مبنای این درخواست بوده است. مگر نه آنکه قرار بود مردم طرح‌ها و پروژه‌های شهری را درخواست کنند و بر اساس آن طرح قرار بود بر مبنای نظرات مردم طرح‌ها به اجرا در‌آید.

چند روز است که قسمت غربی پارک قیطریه در محاصره یک حصار بزرگ درآمده و شایعه شده است که قرار است در آنجا مسجد و مغازه بسازند؟ این در حالی است که در منطقه مورد اشاره، بدون اغراق بیش از ۱۰ مکان مذهبی بسیار مهم وجود دارد: از امامزاده علی‌اکبر، امامزاده اسماعیل، حسینیه چیذر، چند مسجد و چند حوزه علمیه و… خود پارک قیطریه نیز دارای یک نمازخانه بزرگ است. بر این قاعده، بنظر می‌رسد که به نظر می‌رسد ساختن مسجد بهانه‌ای بیشتر برای خلق فضا‌های تجاری و… است و کمتر برای خلق محیطی معنوی و اجتماعی برای مردم محل. نکته جالب توجه درباره این موضوع، سکوت معنادار مثلث زاکانی- چمران- سروری است. مثلثی که برای ورود با پای چپ و راست در پیاده رو‌های تهران هم تمایل به ارایه توضیحات (شما بخوانید توجیهات) دارند. راستی ثلاثه مدیریت شهری تهران، تا به کی قصد تداوم سکوت را دارند؟